De naoorlogse arbeiderssituatie

Na de Tweede Wereldoorlog kampte men met een tekort aan mijnwerkers. Vele arbeiders verlieten de mijnen zodra de Duitse bezetting voorbij was, omdat ze tijdens de bezetting in de mijnen waren blijven werken om deportatie te vermijden. Toenmalig premier Achiel Van Acker stak daar een stokje voor: hij riep voormalige mijnwerkers op om onmiddellijk opnieuw in de mijnen aan de slag te gaan. Wie dit weigerde, verloor zijn recht op een werkloosheidsvergoeding en riskeerde eveneens gerechtelijke vervolging. Daarenboven waren stakingen in de mijn voortaan verboden. Maar dwang alleen werkte niet. Daarom kwam hij enkele eisen van de mijnwerkers tegemoet via zijn nieuwe mijnwerkersstatuut. Dat statuut bezat een pakket voordelen dat het beroep aantrekkelijk moest maken: loonsverhogingen, goedkope bouwkredieten, betaalde verlofdagen, vrijstelling van legerdienst enzovoort.